Dag 11 - Van Frankrijk naar Spanje in 6,42km.

Deze bergrit werd gesteund door Café Elckerlyc bij Gloria Trejen. Hier heeft André(ken) voor gezorgd. André heeft jaren geleden ook deze tocht ondernomen maar in 10 (TIEN) dagen. Jawadde.

We vertrekken vanuit St-Jean-Pied-de-Port. Hier is het een komen en gaan van allerlei nationaliteiten. De meesten op de camperplaatsen zijn wel Hollanders en Fransen. In tegenstelling tot de ‘normale’ campergebruikers zijn wij wel extreem vroege vogels. Steeds rond 06:00 uur begeven wij ons de eersten naar de sanitaire blokken.

Tegen 7 uur staat het ontbijt klaar. Een zonderling niet te na gesproken blijven alle deuren, schermen en raampjes van de campers gesloten. Pas tegen dat wij vertrekken, of misschien door het lawaai dat wij maken, is er een spoor van enige ontwakingen. Een camperplaats is in La France in de eerste plaats om te rusten. We zullen het nooit leren.

Na 6,5km, om zeker te zijn, rijden we ergens de ingebeelde grens over want een bord met vermelding Espagña is nergens te bespeuren. Nonkel heeft wel een groot bord opgemerkt met Navarra en dat zou Spaans zijn dus zijn we zeker op grondgebied van de Spaanse koning Filipe.

Nu maar opletten naar de afslag richting Pamplona met de beklimming (17,5km) van de Alto Ibañeta, of onder de bedevaarders bekend als de Roelandspas. De route naar de top gaat door een groen landschap met bossen, kleine watervalletjes en hier en daar het geluid van een koeien- of geitenbel. Het onderscheid kunnen we echter niet maken door de mist. Jean Marc is op dat ogenblik al ver uit het zicht. Als de naweeën van de valpartij nu nog niet geheel verdwenen zijn staat ons nog wat te wachten.

Haarspeldbocht na haarspeldbocht komen we dichter bij de top. Het is echter opletten geblazen want duivel-doet-al Wim is nu plots ook rondefotograaf geworden. Hier en daar heeft hij zich, weliswaar goed zichtbaar, opgesteld om wat kiekjes te nemen. Om toch wat geloofwaardige inspanningen te leveren wordt bij het fotograferen de snelheid, zij het minimaal, wat opgetrokken alsook het lang gezicht van ondergetekende. Warrior face, check.

Deze beklimming is bijna constant 6 tot 8% met enkele uitschieters tot 10 en 12%. De stilste zijn de bochten met 13% maar een geitenpaadje zoals gisteren krijgen we niet. Misschien heeft Wim dit wel voorbehouden als verrassing voor de finale.

Zo slenteren de klimkilometers één voor één voorbij, althans wat mij betreft. Jean Marc dartelt verder en Rudi VK zwemt daar ergens tussen in. En plots voelt de beklimming bijna aangenaam aan. Door de dichte mist (zichtbaarheid 25 m) duurt het even voordat we doorhebben dat we de top hebben bereikt. We bevinden ons thans in Roncesvalles.

Vlug de windstopper (fluo geel, das meegenomen voor de zichtbaarheid) aangetrokken, tuurlijk al rijdend want als volleerde fietsers willen we geen tijd verspelen, en de de afdaling kan beginnen.

Inmiddels zijn we weer gegroepeerd maar dat is meer door de collegialiteit dan door de inspanning. We maken ons klaar voor de kilometerslange, zalige, afdaling richting Pamplona. Dit was echter gerekend zonder de Alto de Erro. Na enkele honderden hoogtemeters te hebben gedaald gaat de weg plots weer de hoogte in gedurende 2,5 km. Op de top van deze Alto wacht ons wel een leuke verrassing, enerzijds omdat we er onze begeleiders zagen geparkeerd staan maar anderzijds nog meer omdat er iemand het lumineuze idee had gevonden om op de top, in een ruime bocht wat stoelen en tafeltjes te zetten met… een food- of liever een dranktruck. Een wandelaar en enkele fietsers hebben hetzelfde idee als wij en pauzeren hier dan maar. Wat opviel was een groep Brazilianen, (mannen en vrouwen). We durfden niet te vragen of zij ook de gehele reis vanuit Brazilië, inclusief de oceaan-oversteek, op eigen kracht hadden gedaan. We zullen het nooit weten.

Na drank en spijs zetten wij onze fietstocht verder. Deze keer wel met een lange afdaling, enkele korte pittige stroken bergopwaarts niet te nagesproken. Nog 7 km en we rijden Pamplona binnen. Voila de rit zit er bijna op, rest ons nog de camping te zoeken..

Plots, na een rondpunt, we moeten onze gps volgen, gaat het richting wandelpad in keien recht de hoogte in. Het is niet waar. Heeft Wim wel nog iets in petto? En inderdaad, niet zoals gisteren maar als afsluiter kan een stuk van 300 meter over 15% hellingsgraad wel tellen. Gelukkig is het deze keer wel in een dalende lijn naar onze slaapplaats.

Geen luxe deze keer, enkel elektriciteit en water maar we hebben Wim en Nonkel en dat moet volstaan. Wassen in openlucht, onszelf wel te verstaan, en wat genieten van het zonnetje. Terwijl ons verhaal wordt geschreven, zijn de anderen druk bezig met de mice en place. Een typisch Belgisch gerecht staat op het menu (biefstuk, sla/tomaat/ui en aardappelsalade). Een paar keer werd de tafel gezet maar diende even snel worden afgeruimd ingevolge plaatselijke regenval. Uiteindelijk werd besloten om ons eten te nuttigen in de camper. Het bleek een goeie zet want bij momenten vielen hagelbollen uit de lucht. Na het eten klaarde de hemel en ieders gezicht op.

Voila, veel valt er hier dus niet meer te beleven behalve… oh ja nog één wist-je-datje. Op onze stop thv de Alto de Erro stond aan de foodtruck een rieten reiskoffer. Hierop stond in verschillende talen het volgende te lezen… 'Looking For Your Soulmate? Leave Your Underwear Here.'

Deze koffer lag vol met sexy vrouwelijk lingerie. Onze respectievelijke partners indachtig hebben wij niks achtergelaten… noch meegenomen.